บทที่ 48 ความเสียใจ

เดวิดนั่งอยู่บนโซฟาสีเบจ นิ้วมือของเขาสอดประสานบีบกันแน่นจนข้อนิ้วขาวซีด

สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ต้นมอนสเตอร่าซึ่งเขียวจัดเกินจริงตรงมุมห้อง ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดในห้องนี้

นักบำบัดค่อยๆ เลื่อนแก้วน้ำอุ่นไปให้เขา “คุณเดวิดคะ ถ้าคุณรู้สึกไม่สบายใจ เราพักกันก่อนได้นะคะ”

เดวิดไม่แตะแก...